De illusie van de zekerheden

Onlangs, midden in de vakantie, zonder enig voorteken, stortte een vriend plots in elkaar en is niet meer uit zijn diepe coma ontwaakt. Tijd om afscheid te nemen was er niet.  Een donderslag bij heldere hemel, eigenlijk. Zo zie je maar dat de wereld geen zekerheden biedt.  In onze waanzin vinden we dan dat wij de wereld moeten veranderen totdat ze dat wél doet, maar welbeschouwd proberen we dit al een hele menselijke evolutie lang en nog staan we geen stap verder. De wetenschap weet nog steeds niet wàt leven precies is, ze kent alleen zijn werking.  Het klonen gebeurt tenslotte op basis van reeds levend materiaal, niet? En waar ligt de grens tussen technologie en menselijkheid precies?

De Taoïst zegt dat we al beginnen te sterven van bij de geboorte, de Boeddhist ziet er een voltrekking van karma in, de rationalist zegt dat het om een hart- of hersendysfunctie gaat.  De vrienden daarentegen vinden het een vreselijk gemis, en kunnen alleen maar leren uit de ervaring van het verlies en het rouwproces.  En misschien een beetje bewuster worden van de waarde van elk levend ogenblik.