"Het leven is lijden", zei de Boeddha, en je hoeft de nieuwsberichten niet te volgen om overtuigd te zijn van het hoge waarheidsgehalte van die uitspraak. Het lijkt wel of nu alles tegelijk aan het verschuiven is; de wereld die we kenden en die ons zo zeker leek, davert op haar grondvesten. De oude structuren, instituten en denkwijzen van weleer moeten, willens nillens, plaatsmaken voor nieuwe. Zelfs de vertrouwde ritmen van de natuur raken verward: is het nu herfst, of lente? De forsythia bloeit terwijl haar bladeren afvallen; de merels, die er dit jaar al 5 maanden broedtijd hebben opzitten, beginnen alweer territoriaal te doen...
En de mensen voelen zich, vaak onbewust, in het nauw gedreven. Dat uit zich in een verstarring in standpunten en gedrag: in het verkeer, in zaken, berichtgeving ... meer een meer 'korte lontjes', wantrouwen en onwrikbaarheid. We moeten ons hoeden voor een algemene verglijding naar de individuele, ego-intentionele houding van 'kan me niet bommen, als ik het mijne maar heb' van het harteloze ego tegenover al het niet-ego daarbuiten... Hoe sterker dit exclusief 'of/of' denken zich wortelt, des te scherper zullen de vraagstukken die een inclusieve 'en/en' aanpak vereisen gesteld worden en onoplosbaar blijven. Het socialiseringsvermogen van de samenleving wordt in zijn kern aangetast.
Misschien moet onze oude structuur, die 'ik' van 'jij' onderscheidt, ook opnieuw worden bekeken? Zijn we niet twee golven, maar een en dezelfde oceaan?
Wil je reageren? Meld je dan gewoon even aan...
