“Experten van Nottingham University onderzoeken hoe twee soorten platwormen zichzelf steeds opnieuw kunnen regenereren. Dit zou wetenschappers een stap dichter brengen bij het ontwerpen van middelen die celveroudering bij de mens opheffen. […] Gedurende het onderzoek werden 20.000 nieuwe, volledig gevormde platwormen in het leven geroepen door eenvoudigweg één enkele worm in kleine stukjes te delen.” [Why flatworms may hold the secret to immortality]
Ik ga hier niet opnieuw de ethische vraag rond proefdieren stellen (zie januari). Ik vraag me gewoon af wat 20.000 verplichte nieuwe incarnaties van platwormen aan de wereld toevoegen, behalve dan het kwantitatief bewijs dat dit wetenschappelijk experiment herhaalbaar is. Vergelijkbare vragen zijn of reanimatie verantwoord is ‘in alle gevallen en tot elke prijs’ (cf. recent prins Johan Friso), of hoe lang levensfuncties machinaal moeten worden ondersteund (cf. Ariel Sharon, sedert 2006).
Wat zouden we écht bijdragen aan de wereld door onszelf ad infinitum te blijven regenereren? Ik acht mezelf, noch menig ander individu, niet zo belangrijk voor het welzijn van onze planeet. En de meesten onder ons hebben moeite om gelukkig te zijn in het leven, hoe kort ook. “Ze leefden nog lang en gelukkig”; ga voor dat geluk, en vergeet het lange, dat wordt mettertijd ook vervelend.
Wil je reageren? Klik op ‘reacties’ hieronder en volg de stappen. Weet echter dat je reactie pas zichtbaar wordt nadat ik ze heb gemodereerd (kwestie van spam te vermijden) Met dank!
