Het raadsel van de verdwenen mythen

Mythen zijn fictieve verhalen over de meest existentiële levenservaringen, reflecties van ervaringen uit het diepste bewustzijn die essentieel zijn voor de werkelijkheidsbeleving, ook als deze niet rationeel kan worden bewezen.  Door symbolen of tekens onthult de mythe het bestaan en de ervaring van levend te zijn. De symbolen maken de kennis van de wereld ervaarbaar en de ervaring kenbaar.  Voor ons, westerlingen en erfgenamen van het rationaliseringsproces, is het echter een immense klus geworden om deze symbolen echt te beleven. En wie kent nog onze mythen?

Met de opkomst van het wetenschappelijk denken in de Renaissance is het mythisch denken verdrongen en ging het volgens antropoloog Lévi-Strauss over op de muziek (van Bach tot Wagner).  Daarna is ze ook daaruit verdwenen.  Welk medium biedt vandaag nog de mogelijkheid onze werkelijkheidservaring om te zetten in de o zo noodzakelijke levenswijsheid? Ligt het grote succes van horror, fantasy en magie als genres in film en literatuur niet net in deze mythische beleving?  Is wetenschap zelf een mythe 'van de waarheid'?  En welke boodschap verwachten we dat ze onze kinderen brengen?