Ik zong vanmorgen de paasmis met het koor. Terwijl ik zat te luisteren naar de pastoor die de gebruikelijke rituele uitspraken en gebeden voorzegde, bedacht ik plots dat de hele religieuze bedoening draait rond de dood en, vooral in mijn cultuur, de ontkenning ervan.
En toen werd het me duidelijk: aan de basis van religie ligt angst, met name de angst het leven te ‘verliezen’. Krishnamurti had gelijk toen hij zei dat het uiteindelijk allemaal neerkomt op onze angst om te sterven. We kunnen hele systemen en theorieën uitvinden over leven en dood, maar het zijn allemaal façades waarachter we onze existentiële angst trachten te verbergen.
Dus denk ik dat, als we iéts in dit leven zouden moeten leren, het wel is de natuurlijke cycli van groei en verval - en vooral het ultieme, finale verval – beide te accepteren als inherent aan onze natuur. Het zou waarschijnlijk die vrede brengen waar iedereen de mond van vol heeft.
Wil je reageren? Klik op ‘opmerkingen’ hieronder en volg de stappen. Weet echter dat je reactie pas zichtbaar wordt nadat ik ze heb gemodereerd (om spam te vermijden) Met dank!
