In onze cultuur wordt de dood nog steeds zo veel mogelijk genegeerd. Sterven gebeurt aan anderen, niet aan onszelf. Een 'te mijden situatie', maar dat maakt de confrontatie des te harder. Bikkelhard zelfs.
Het verschil tussen een ongeneeslijk zieke en een gezond persoon is niet dat die ene gaat sterven, maar dat hij het sterven niet meer kan negeren. We weten allemaal wel ergens dat we zullen sterven. Maar het leven krijgt plots een heel andere betekenis als we verplicht worden ons sterven erin te integreren.
Misschien is dat wel de grootste levensles. En de moeilijkste...
Ben je er klaar voor?
Wil je reageren? Meld je dan gewoon even aan...
