In onze cultuur wordt de dood nog steeds zo veel mogelijk genegeerd. Sterven gebeurt aan anderen, niet aan onszelf. Een 'te mijden situatie', maar dat maakt de confrontatie des te harder. Bikkelhard zelfs.
Het verschil tussen een ongeneeslijk zieke en een gezond persoon is niet dat die ene gaat sterven, maar dat hij het sterven niet meer kan negeren. We weten allemaal wel ergens dat we zullen sterven. Maar het leven krijgt plots een heel andere betekenis als we verplicht worden ons sterven erin te integreren.
Misschien is dat wel de grootste levensles. En de moeilijkste...
Ben je er klaar voor?
Wil je reageren? Meld je dan gewoon even aan...
Wellicht is niemand ooit echt klaar. Zelfs iemand die bewust de dood instapt die dit vanuit een verzaken aan een leven dat geen uitkomst meer biedt, dus niet vanuit het integreren van de dood in het leven. Bovendien is sterven niet hetzelfde voor éénieder. Wie gelooft in een hiernamaals kijkt er wellicht toch anders tegenaan dan iemand die, zoals Camus, alleen maar een zwart gat ziet wanneer hij naar boven kijkt. Niet zijn doet geen pijn, niet meer zijn wel.Idem voor ouderdom.
BeantwoordenVerwijderenHet integreren van de dood in je leven is niet hetzelfde als sterven. Het gaat erom hoe je met de gedachte aan de dood omgaat, of je die probeert uit het leven te bannen, of anderzijds accepteert als een natuurlijk gegeven, en er in je dagelijkse handelingen rekening mee houdt dat al je relaties en connecties, plots een einde kunnen kennen.
BeantwoordenVerwijderenHet euthanasiedebat heeft naar mijn gevoel voor een omwenteling gezorgd in de algemene perceptie van het sterven en de dood. Mensen beslissen te sterven voor de camera's van de tv, bv's delen hun eindbeslissing met de hele bevolking, duizenden mensen sluiten zelf contracten af met begrafenisondernemers, stellen zelf hun begrafeniskaartjes op,beslissen over as of ontbinding... Hoe die evolutie begrijpen? Is het integratie van de dood in het leven? Of is het banaliseren om te bezweren?
BeantwoordenVerwijderen