In mijn jeugdjaren werden we af en toe getest op ons intelligentiequotiënt IQ. Voor de rest gingen we af op onze aanleg en opvoeding om de zogenaamde socio-affectieve vaardigheden te ontwikkelen. Tot de komst van het EQ, het emotionele quotiënt. In de voorbije jaren werd daar het SQ ofte spiritueel quotiënt aan toegevoegd. Tot dusver ben ik nog bereid daarin mee te gaan. En nu treedt alweer een nieuw quotiënt aan: het RQ, ofwel risico-quotiënt, dat aangeeft in welke mate een mens in staat is het risicogehalte van situaties te voorzien.
“Meten is weten”, maar de vraag is: is de mens meetbaar en vooral, moet hij gemeten worden? Wat brengt ons dat bij? Betekent het niet gewoon dat we dan uitkomen bij een statistische of mathematische bepaling voor wat als ‘normaal’ moet worden beschouwd voor ‘mens zijn’? Geef mij dan maar liever een kleinste gemeen veelvoud…
Wil je reageren? Klik op 'reacties' en volg de stappen. Commentaren worden pas zichtbaar als ze door mij zijn gemodereerd, kwestie van spam te mijden ...
