De neurologie pleegt een staatsgreep op de filosofie. Dat is niets nieuws: de natuurkunde deed dat 5 eeuwen geleden ook al, en begon toen aan haar lange evolutie naar 'objectieve wetenschap'. Het was een gevolg van een lange strijd tussen 'geloven' en 'weten' - een strijd eigen aan monotheïstische culturen, en een die zelfs vandaag niet is afgerond. Tot op heden tracht men nog steeds bruggen te slaan om die twee bij elkaar te brengen.
Maar om dan meteen in een reductionisme te vervallen, waar het ene (meestal 'geloven') wordt herleid tot het andere ('weten'), gaat me toch iets te ver. Nu is er weer Kevin Nelson, en zijn boek 'De goddelijke Hersenstam'. Goddelijke ervaringen zouden ontstaan door een foutmelding in de hersenstam. Dat is hetzelfde als zeggen dat de Mona Lisa een plak hout, een beetje rood, een beetje bruin, een beetje groen en een veeg zwarte verf is.
Met alle respect uiteraard voor het wetenschappelijk onderzoek dat eraan is verbonden. Maar dergelijk reductionisme laat geen ruimte voor de mens en zijn beleving, zijn schoonheidservaring, zijn mens-zijn. Het is derhalve maar een klein stukje van het verhaal van het leven. Hoed u voor grootheidswaan, het is ergerlijk !
Wil je reageren? Meld je dan gewoon even aan...
