Nikolas Copernicus, die angstvallig zijn bevinding dat niet onze Aarde maar wel de zon in het centrum van het planetenstelsel staat wilde geheim houden (het is pas na zijn dood bekend geraakt) om niet uit de Kerk gebannen te worden, is in zijn graf zonet nog even stijver geworden. Want de wetenschap wéét nu: er is niet één Aarde, er zijn tientallen miljarden aardklompen in het hemelruim. Met die schatting (want dat blijft het, op basis van een steekproef) heeft ze haar eigen onderzoeksgebied naar buitenaards leven vergroot met enkele nullen.
“Indien de zon verdwaalde
Uit hare streek en zich bekleedde met een smook,
Om al den aardkloot toe te lichten, uit een rook
En zwarten damp, hoe zou de vreugd der wereld sterven!”
(Joost van den Vondel)
Niets is zo gunstig voor de menselijke geest als verruiming van perspectief en relativering van het zelf ten aanzien van het geheel. Wat zijn wij toch klein, in dat geheel. Wij zíjn ook dat geheel. Wat zitten we toch te krakelen op onze rotsblok!
Wil je reageren? Klik op ‘reacties’ hieronder en volg de stappen. Weet echter dat je reactie pas zichtbaar wordt nadat ik ze heb gemodereerd (om spam te vermijden) Met dank!
Leuk meegenomen dat de speculaties over buitenaards leven en panspermie weer een boost krijgen. Eigenlijk vraag ik me af in welke mate ze ons in de loop van de eeuwen werkelijk beïnvloed hebben. De verbeelding heeft ze denk ik meestal tot een vijandig iets gemaakt, en het concept van de "externe vijand" heeft veel onfraaie regimes en ideologieën gediend of een afleiding voor de aardse problemen geboden. Zoals voetval in Zuid-Amerika of een boksmatch in Zaïre (Ali-Foreman) Wanneer zal de astronomie ons eindelijk een positief cosmisch "global village" gevoel kunnen geven? Voor wanneer de eerste "third kindontmoeting" Ik vrees dat het voor geen enkel nu levend wezen zal zijn...
BeantwoordenVerwijderenHelemaal akkoord
BeantwoordenVerwijderen