De laatste trend die ons deze dagen door de strot geduwd lijkt te worden is het onderwerp ‘geluk’. Boekenrekken vol publicaties van geluksexperten of van hen die beweren hoe te zijn of worden. En iedereen schijnt te weten wat geluk is, want iedereen zoekt het... Het nieuwe doel: gelukkig zijn.
Na enig rondvragen zal blijken dat het aantal mensen dat openlijk toegeeft heel gelukkig te zijn aan de lage kant ligt. De meesten onder ons gaan gewoon het dagelijkse gangetje, met hier en daar een adrenaline- of endorfine-uitschieter, afhankelijk van de levensroutines waarin ze meedraaien.
Dus is er nu de nieuwe norm: wees gelukkig! En als je geen gelukszoeker bent, val je uit de boot. Maar anderzijds als je gelukkig bent zoals alle anderen, ben je niet creatief, uniek, opvallend in de massa.
In zulke tweespalt, hoe kan iemand in hemelsnaam zichzelf vinden, laat staan geluk?
Wil je reageren? Klik op ‘reacties’ hieronder en volg de stappen. Weet echter dat je reactie pas zichtbaar wordt nadat ik ze heb gemodereerd (om spam te vermijden) Met dank!
Geluk is een containerbegrip. Het heeft een onmetelijk semantisch veld. Het heeft te maken met van alles, en toch weer niet. Verzadiging, tevredenheid, blijdschap, vreugde, opwinding, rust...het heeft er allemaal naast gelegen maar is het zeker niet. Wie zegt zich gelukkig? De mathematicus die na jaren zoeken een theorama oplost, de geliefde die klaarkomt, de puber die zijn eerste kus kijgt, de moeder die een prima schoolrapport leest, de uitgemergelde alpinist met bevroren neus en vingers die op de top staat, de acteur die applaus krijgt, de sportieve verkleumde reiziger in zijn tentje evenals de niet sportieve reiziger in zijn voorspelbaar driesterrenconfort, de amateurvisser die na drie uur zijn eerste minuscuul spartelding bovenhaalt... Geluk is blijkbaar iets waar we de mond van vol hebben maar alleen de supermarkten van weten wat het precies is. Vooral in de feestdagen.
BeantwoordenVerwijderenZijn de begrippen geluk vinden* en gelukkig zijn kinderen van dezelfde ouders of slechts neefjes en nichtjes? Mij dunkt eerder het laatste, omdat vinden het tijdelijke kwalitatief suggereert van een gebeurtenis met korte duur, nl. : zo verschenen en zo voorbij. - Gelukkig zijn daarentegen lijkt eerder een permanente toestand te zijn, dus van lange(re of permanente) duur, een "zijn"-s verschijnsel inherent aan de natuur en het karakter van het individu in kwestie. Gemakkelijk denk ik hierbij dan aan geluk als synoniem met tevreden, aanvaardend, welwillend. Voor wie dit NIET zo is, lijkt diens geluk-sgevoel veeleer op een korte, genoeglijke meevaller, die ongewild congrueert met bepaalde drijfveren van dat ogenblik. Je zou kunnen zeggen iets dat het individu niet zelf zou hebben gevonden, al had hij het ijverig gezocht!
BeantwoordenVerwijderenOmdat het van korte duur en onstabiel is, kan men het niet in zijn bezit houden. Dus zoekt men er steeds weer naar.
Geluk is een abstract begrip. Wanneer dit afgestemd wordt op het concrete (wat meestal het geval is) zijn die twee onverenigbaar en houdt het pact niet lang stand. Als daartegenover een individu, behoeder van een niet-gecontamineerd denkvermogen, vrij blijft van waanvoorstellingen en dissidente hypothesen of gewoontes, biedt hij zijn geest en lichaam de kans een status uit te bouwen van immanent geluk, waarnaar hij niet heeft dienen te zoeken. De ingrediënten ervan zijn bij hem fundamenteel en hebben geleidelijk zichzelf gerangschikt en samengevoegd.
*Geluk zoeken en geluk vinden zijn als een luchtspiegeling in de woestijn.