Wat hollen we toch steeds maar. We stouwen ons leven vol met actie: ‘actie is leven’. Wat een waanbeeld... De overgang van de natuurlijke ritmische tijd naar de horlogetijd was een grote overgang. Op dat moment hebben we ons van onze wortels losgemaakt en zijn we aan de haal gegaan. En we hollen nog steeds: naar het werk, naar school, terug naar huis, naar de winkel, naar de fitness, het geluk achterna.... We plegen roofbouw op onszelf door ons niet naar de natuurlijke ritmen van de dagen, de seizoenen, de jaren te schikken. Neen, veel liever houden we onze secondenwijzer in het oog om toch maar pal aan de start van de race niet te ontbreken. Geen wonder dat onze geest doldraait, en we de stilte schuwen. Want stilte, is het ontbreken van actie, en dàt.... ruikt naar luiheid, is onproductief, brengt niets op. Zo erg zelfs dat stilte nu tot de psychotherapie begint te behoren. “De gezonde invloed van twee minuten stilte,” hoorde ik daarstraks op de radio. John Cage wist dat al. Wanneer wij?
Wil je reageren? Klik op ‘opmerkingen’ hieronder en volg de stappen. Weet echter dat je reactie pas zichtbaar wordt nadat ik ze heb gemodereerd (om spam te vermijden) Met dank!
Tijd-gebonden zijn is in feite je vrijheid toegeeflijk aan banden leggen. Je zegt: roofbouw. Akkoord en ik denk aan het Welgetemperde systeem in de muziek : dat in werkelijkheid óók roofbouw is op de natuurtrillingen der Pythagorese toon-metingen. Op de duur denkt men, slaapt men, eet men, doet men alles ingevolge de diktatuur van het horloge. De kalender verkondigt wanneer de lente begint, ook al start die eigenlijk vroeger, of late. Men verplaatst de zomertijd met een uur om “tijd te winnen” maar men verliest de eerste licht-uren van de dag en men leeft dan een stuk verder in de nacht ... Je hebt gelijk : men wil verwezenlijken, steeds sneller, steeds méér. En méér is zelfs niet genoeg, méér moet gepaard gaan met drukte, met aanwezig zijn, met er bij zijn, en wie méér verwerft wil steeds meer méér bemachtigen; Veruit iedereen wil opgemerkt worden, met alle middelen de aandacht trekken, zich omhullen met publiciteitstrekkers, met lawaai dat de vlottende massa begeestert en dat vooral de gaten verdoezelt (horror vacuï). En men wil daarin alsmaar een stap verder, het onhaalbare achterna, het ongebreidelde voorbij...
BeantwoordenVerwijderenDan komt op een moment plots de natuurlijke tijd opduiken: men valt dood!! Einde van de rit, einde van de drift en de haast, einde van de utopie.Aldus volgen de kalmte, de stilte, de zichzelf-overschattende nutteloosheid, de grote leegte vanzelf.